Katecheza IV – Nierozdzielny związek Eucharystii z kapłaństwem

„WIELKA TAJEMNICA WIARY” 

Katecheza IV -  Nierozdzielny związek Eucharystii z kapłaństwem.

Modlitwa: Święty Janie Mario Vianneyu, z podziwem wspominamy twoje oderwanie się od rzeczy doczesnych, głęboką pokorę i akceptację upokorzeń; twoje męstwo w przeciwnościach i atakach szatana; twoją czystość, zjednoczenie z Bogiem i miłość do Eucharystii. Przyjdź z pomocą kapłanom z naszej parafii i diecezji w dążeniu do nabycia tych cnót, którymi ty na co dzień żyłeś, tak aby mogli stać się kapłanami według Bożego Serca. Amen.

        Prezbiterzy jako szafarze rzeczy świętych, zwłaszcza w ofierze Mszy św., zastępują w specjalny sposób osobę Chrystusa, który ofiarował samego siebie jako ofiarę dla uświęcenia ludzi. W tajemnicy Ofiary eucharystycznej, w której kapłani wypełniają swój obowiązek, dokonuje się nieustannie dzieło naszego odkupienia, dlatego zaleca się jej codzienne sprawowanie; jest ona czynnością Chrystusa i Kościoła, nawet jeśli obecność wiernych byłaby niemożliwa. Kapłaństwo zostało zrodzone z Eucharystii, dlatego to, co mówimy o całym Kościele, który – jak napisał w encyklice Jan Paweł II – żyje w Eucharystii, możemy również powiedzieć o kapłaństwie służebnym. Ma ono swoje źródło, żyje, działa i przynosi owoce właśnie w Eucharystii. „Nie ma Eucharystii bez kapłaństwa, tak jak nie istnieje kapłaństwo bez Eucharystii”.

Dzieląc się z kapłanami swoim wiecznym kapłaństwem, Chrystus czyni ich sługami Eucharystii. Kapłani żyją Eucharystią. „Konsekrują” i spotykają osobiście Chrystusa. Otrzymują w komunii świętej Chrystusa żywego, prawdziwego i realnego. W Eucharystii – co podkreślił Jan Paweł II – osiągają szczyt swego posługiwania, kiedy wypowiadają słowa Jezusa: ”To jest bowiem Ciało moje… To jest bowiem kielich Krwi mojej…”, gdyż w słowach tych najpełniej wyraża się ta moc, która pozwala im uobecnić ofiarę Chrystusa. Kapłaństwo jest więc w sposób szczególny i wyjątkowy związane z Eucharystią. Jan Paweł II mówił, że kapłani narodzili się w Wieczerniku i u stóp krzyża, na Kalwarii. Według Benedykta XVI wewnętrzny związek Eucharystii i sakramentu święceń wynika ze słów Chrystusa wypowiedzianych podczas ostatniej wieczerzy: „To czyńcie na moją pamiątkę”/Łk 22,19/. Kościół w swoim nauczaniu potwierdza, że święcenia kapłańskie są koniecznym warunkiem do ważnego sprawowania Eucharystii. Kapłan jest człowiekiem Eucharystii. Eucharystia stanowi zasadniczą rację bytu sakramentu kapłaństwa. Każdy kapłan powinien wierzyć, jak uczy Sobór watykański II, że Chrystus jest obecny „w osobie odprawiającego”, posługuje się nim, jego słowami, gestami, całym jego życiem. Kapłani powinni w liturgii ukazywać na pierwszym planie Chrystusa, ich celebracja powinna charakteryzować się wielką pokorą wobec naszego Pana Jezusa Chrystusa i całej wspólnoty Kościoła.

Poprzez Eucharystię odkupienie Chrystusa sięga serca każdego człowieka. Eucharystia jest najważniejszą czynnością, do jakiej przeznaczony jest kapłan. Sobór Watykański II przypomniał, że „prezbiterzy, zwłaszcza w ofierze Mszy św. zastępują w specjalny sposób osobę Chrystusa”. Jan Paweł II powoływał się na słowa soborowe i stwierdził, że sprawujący ofiarę eucharystyczną powinni to czynić w głębokim zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem i „naśladować to, co sprawują, bo obchodząc tajemnicę śmierci Pańskiej, winni się starać przez umartwienie uwolnić swe członki od wad i pożądliwości” (DK13) i wraz z ofiarą eucharystyczną składać w ofierze samych siebie, wszystkie wyrzeczenia i trudy życia kapłańskiego. Eucharystia jest sakramentem, w którym dokonuje się głębokie zjednoczenie kapłana z Chrystusem, które może osiągnąć nawet poziom zjednoczenia mistycznego.

Sprawowanie Eucharystii i uczestnictwo w niej nie jest zwykłym gestem rytualnym. Eucharystia to Sakrament, w którym działa sam Chrystus, to Eucharystia daje chrześcijaninowi siłę do życia, pozwala mu lepiej włączyć się we wspólnotę kościelną. Dlatego kapłan powinien starać się sprzyjać częstemu i licznemu uczestnictwu wiernych w Eucharystii poprzez katechezę i oddziaływanie duszpasterskie.

Wszyscy wiemy, że liturgia eucharystyczna ma charakter SACRUM, czyli czynności świętej. Świętej dlatego, że stale obecny jest w niej i działa Chrystus. SACRUM Mszy świętej zostało ustanowione przez Niego. Słowa i czynności każdego kapłana są echem tego, co miało miejsce w Wielki Czwartek, od którego to dnia Eucharystia stała się dobrem wspólnym Kościoła.

Człowiek wierzący powinien z wiarą podchodzić do związku między Eucharystią i Kapłaństwem, pamiętając o tym, że nie może być między tymi dwiema rzeczywistościami braku jedności. Tak jak, nie może być Kościoła bez Eucharystii, tak też nie może być Kościoła bez kapłaństwa. Miłość do Eucharystii wiąże się z potrzebą szacunku wobec kapłanów. Powinni o tym pamiętać wierni, jak i sami kapłani.

Eucharystia stanowi źródło mocy uświęcającej Kapłana, dlatego powinien ją celebrować każdego dnia z należną czcią i świętością. Eucharystia jest Darem i Tajemnicą powierzoną Kościołowi, a nie kapłanowi. To powinno go zobowiązywać do troski o godne jej sprawowanie z poszanowaniem wszelkich norm Kościoła w tym zakresie. W tym celu powinien wychowywać wiernych i troszczyć się o to, aby chętnie i godnie w niej uczestniczyli. Istotne jest również wychowywanie wiernych do troski o powołania kapłańskie, gdyż bez kapłanów Kościół nie ma przyszłości. W tym duchu powinny być podejmowane ciągłe modlitwy. 

Opracowanie na podstawie materiałów formacyjnych – Grażyna Szymańska.